Kendimi bildim bileli hep evin içerisinde dolaşan ve ben ne zaman onları etrafımda fark etsem anında korkudan gözleri korkudan kocaman açılıp bana şok içinde bakarak kaçan insana çok benzeyen şeyler görüyorum. Bunları çok sıklıkla ve küçük yaştan itibaren görünce artık benim normalim olmuştu. 15 yaşına geldiğimde bunları aslında görmemem gerektiğini fark ettim. Kendimle alakalı çok şüphelendim ve gözlemlemeye başladım. Ailem işte çalıştıkları için evde olmadıklarında ben salonda tek başına kitap okurken kafamı kaldırdığımda önümden birinin geçtiğini fark ettim. Ve yanından geçtiği çiçeğin sallanmaya başladığını gördüm. Önce inanamamıştım çünkü ben akıl yanılsaması falan sanıyordum. Şizofreni hastalarına gördüklerinin gerçek olmadığı söylenmez mi? Zaten benim gördüklerim çok zararsız duruyorlar hatta ben onlardan korkmazken onlar benden kaçıyor. Bu yüzden onların gerçek olması veya olmaması benim ilgimi çekmiyordu. Aradan günler geçti ve tekrar aynı şeyi yaşadım ama bu sefer işimi garantiye almak istedim ve çiçeğin yanına gittim. Orda 3 tane çiçek yan yana diziliydi. Sallanan mor çiçek tam ortada ve diğerlerinin biraz daha önündeydi. Camlar ve kapı kapalıydı oda gerçekten rüzgar almıyordu. Çiçek çok aşırı sallanmıyordu tam olarak herhangi birinin yanından geçerken sallanışına eşdeğerdi. Ayrıca tüm yapraklar değil en önde duran yapraklar sallanıyordu. Ben gerçekleri gördüğümden emin olmaya başlamıştım. Toplum baskısından dolayı kimseye açıklayamıyordum. Eğer akıl hastanesine gidersem ailem, akrabalarım bana aynı gözlerle bakmaz diye korktum. Çok daha sonralarda komşunun 4-5 yaşlarındaki oğlunu ikizimle beraber eğlendiriyorduk. Beraber saklambaç oynamaya karar verdik. Bizim ev L şeklindeydi.(Geçmiş zaman ekini kullanıyorum çünkü taşındık) koridorun sonunda annemlerin yatak odası, başında salon vardı. Bu iki oda arasında boşluk vardı yani sadece koridorla gidilebilir. Küçük oğlan beni buldu ve beraber ikizimi arıyorduk. Annemlerin odasına bakmaya karar verdik. Kapıyı ittim. Kapının hemen önünde koltuk vardı ve İkizim onun üzerindeydi. Oğlanla beraber zıplayıp "Irmak seni bulduk!" Diye bağırdık. Korktu ve gözleri bi anda kocaman açıldı. Bir anda annem odaya girip "Irmak burda yok" diyerek kapıyı kapatmasına çok şaşırdık. Gerçekten annemin bir anda böyle gelip hemen kapıyı kapatması şaşırtıcıydı. Belkide ikizimle özel konuşması gerekti diye düşünmüştüm ve hemen toparlayıp "Annem Irmak burda yok dedi hadi gel bizde salona bakalım" dedim. Çocuk tabiki de kapıya bakıyordu çünkü orda olduğunu bizzat gördü ama benim olayı kapatmamla oda toparlanmış olacak ki benimle beraber salona geldi. İkizim koltuğun arkasında hayretle bize bakıyordu. İçerdeki bağırışmalarımızı o da duymuştu. Oğlanla benim gerçekten rengimiz atmıştı. Şaşkınlıktan ikimizde donmuştuk. Ben ikizimi iki kere gördüğümden değil annemlerin odasında ne gördüğümü bildiğim için bu hale gelmiştim. Artık yanlız da değildim. O evden taşındık ve artık onları görmüyorum. Bu ev temiz galiba. Beni gördüklerim daha çok etkilediği için onları önce anlattım. Bundan önce duyduğum sesleri fark etmiştim. Biri sağımda biri solumda olan iki farklı ses.bana bazen olacakları önceden söylüyorlar bazen bana ne yapmam ve yapmamam gerektiğini söylüyorlar ve hep tutturuyorlardı. Onlarla sohbet edebiliyordum bazen. Güzel bir kadın sesine sahip olanın şeytan olduğunu düşünüyorum. Masum gibi görünen sesi kandırmaya çok müsait. Ben farkında olduğum için onu özellikle dinlemiyordum. Diğer ses çok içten ona melek diyorum. Sanırım hiç kötülüğünü görmedim. Pek konuşmuyordu zaten. Şeytanın da çok kötü birisi olmadığını sanmıştım. Onu iyiliğin tarafına çekmek gibi çocukça hayalim vardı. Zaten o zamanlar çocuktum. Hâlâ öyleyim. Şeytanı affettim çünkü beni pek kötülüğe itmek için çabaladığını düşünmüyordum. Yapıyordu ama göze batacak kadar değil. Onu affetmemeliydim. Ses vahşileşti. Ve onu ruhumda hissetmeye başladım. O konuştuğunda nefesi benim ağzımdan çıkıyor gibiydi. Beni sürekli kötülüğe itmek için uğraşıyordu. O konuştuğunda istemsizce ağzım açılıyordu. Onun sesi artık arkamdan değil içimden duyuluyordu. Peşi epey bir süre bırakmadı. Öleceğimi söyleyip beni kandırdı hatta. Ne korkmuştum. Neyse ki soğukkanlı bir insanım. Onun oyunlarına gelmiyordum ve ses içimden geldiği için o olduğunu daha rahat anlayıp onun oyunlarına hiç gelmiyordum. Bilerek onun tersini yapıp en sonunda pes ettirdim. Baya uğraştırdı beni resmen onunla alay etmiştim. Bunun tehlikeli olduğunu fark ettim ve zamanla onlarla konuşmamaya başladım. Bunların dışında da sorunlarım var. Üzülmem veya korkmam gereken yerde istemsizce Kocaman bir gülümseme suratımda beliriyor. Aynadaki kendimle saatlarce sohbet edip ağlayıp gülebilirim. Hatta aynaya da gerek yok kendi kendime de konuşuyorum. Asosyelim temas bağımlılığım da var. Birisi bana bir komut verdiğinde bunu bazen idrak edebilmek için özel olarak düşünmem gerekiyor... Gibi daha niceleri. Gerçekten bunları nasıl bu kadar iyi herkesden sakladım bilmiyorum. Asosyallikte bile insanlarla konuşmam oldukça samimi ve komik olabiliyor. Kimse gerçekten beni tanımıyor hatta ben bile hâlâ bazı hareketlerinin normal olmadığını yeni yeni fark ediyorum. Şu anda 17.50 yaşındayım 18 olmama az kaldı.Bu kadar şeyin sebebinin ne olduğunu bilmek ve gerçekten sorunumun/sorunlarımın ne olduğunu bilmek istiyorum. Kendi kendime espiri yapmak veya kendime dert anlatıp kendi derdime ağlamak daha doğrusu bunu yaptığımı fark etmek beni rahatsız ediyor. Diğer şeylere varsa çözüm bilmek isterim ama şizofreni belirtilerin (konuşma ve görme) bende kalmasını tercih ederim. Zaten konuşmadığım için o özelliğim pek kalmadı, görme konusu da beni hiç rahatsız etmiyor. Zaten onları kızdıracak bir şey da yapmadım. Onları kaybetmek beni üzer. Hatta onları çoktandır özlüyorum. Okumaya harcadığınız zaman, benimle ilgilendiğiniz süreç ve yardımlarınız için şimdiden teşekkürler ederim. Umarım derdime çare bulunur :)