geçmişten sevdiğim bir insan hayatıma girdi,2 aylık beraberliğimizin en üst noktasında ,bekar ve evlenmemiş olmamdan ve uygun bir beraberliğimizin olmaycağına atıf yaparak gitti.Onu unutamıyorum,iş yerinde akşamları çalışamıyorum,ağlama ve kendimi suçlama nöbetleri ile beraber kendime bir şeyler yapmak istesem de,inançlı olduğumdan yapamıyorum.Bölgede hastaneler içinde psiklolg kadrosu yok,özel bir psikloğa gidebilecek kadar varlıklı da değilim,ne yapacağımı bilemiyorum,akşamları içiyorum ama hatıralarımda onun sözleri olmadan bir an bile geçen günüm yok.evde sürekli durmadan gezip aynada kendimle yüzleşiyorum...İnanmasam her şey kolay olcaktı ama herşey arık içimi yakıyor,kalbimde bir bıçak var ve o bıçak her gece biraz daha beni deşiyor gibi.yardım edebilirmisiniz?umarım sadece terapiye gidin demezsiniz.