22 yaşındayım. Gaziantep Üniversitesi'nde mühendislik okuyorum. Okulum, zor olması ile ünlüdür. Benim kronik alerjik astımım var, bundan 2 yıl önce lazer tedavisi gördüm ve kısmen iyileştim ama daha öncesinde bu alerjiden dolayı derslere giremiyordum ve derslerim kesattı, şimdi düzeltmeye çalışıyorum ama ilk başlarda kötü olduğu için şimdi çok zorlanıyorum ama gene de çabalıyorum. İçki içmeyen, kendi çapımda, muhafazakar olan, aileme asla saygısızlık yapmayan bir insanım. Ama ailem pek memnun değil, özellikle annem hiç memnun değil. Bana gönderdikleri veya harcadıkları parayı sürekli söz konusu ediyor ve sürekli ''Senden adam olmaz'' diyor. Bu cümleyi yıllardır kullanıyor aslında, ortaokuldayken kullanırdı, Anadolu lisesini kazandım, gene devam etti. Üniversiteyi kazandım, gene devam etti. Sürekli bir şekilde benle yarış içerisindeymiş gibi veya beni bir yarışa sokma içerisindeymiş gibi. Ergenlik çağım aslında tam bir anne baskı ile geçti, üniversiteyi kazandığımda rahatladığımı düşünmüştüm ama annem bu sefer de okuduğum okulu beğenmediğinden, beni hiç arayıp sormaz bile. Ehliyet sınavına hazırlanmayı bile bana cehenneme çevirmişti. Benden 1 sınav önce ehliyetini almıştı, ben kendi sınavıma hazırlanırken ''senden bir şey olmaz, adam olmaz'' diyordu ama tabi ki bir sınır olmasa da ehliyet sınavında annemi solladım. Okulda derslerim kötü gidiyor ve bu yüzden memlekete dahi gitmek istemiyorum. Anlatacağım o kadar çok şey var ki... Babam ile aram çok şükür çok iyi ama o bile bazen ağır hakaretler ediyor. İşin garip yanı benim küçük kardeşim var, onun dersleri berbat lisede olmasına rağmen, daha bir isyankar ve daha bir coşkun. Ben lisedeyken annem benim doğru düzgün dışarı çıkmama izin vermez; babam sırf rap dinliyorum diye beni ayıplardı. Ama kardeşime karşı hiç öyle değiller, kardeşim 9 tane zayıf getirdi karnesinde, annem hiçbir şey demedi. 2. dönemin sonunda kardeşim gene kötü notlar getirmiş, babam beni arayıp bana kızdı. Senin derslerin kötü, bunun dersleri kötü, nedir sizden çektiğim diye ama kardeşime hiç kızmamış ve o ne isterlerse yapıyorlar. Benim de Allah şükür yapıyorlar ama ben lisedeyken, hatta şuan üniversiteyken bile bana alınanlar, ders notlarım ile orantılıydı, kardeşim zar zor okul okuyor ama ona istediği çoğu şey sağlanıyor, ben geleceğime dair sıkıntılar da duymaya başladım, kendimi gereksiz, boş bir insan gibi hissediyorum. Aslında bir dernekte gönüllü olarak çalışıyorum, ülke ülke gezdiğim oluyor ama okul bitmiyor ve hala ailemin eline bakıyorum ve annem bu konuda çok sinirli bana, ölsem de kurtulsam diye çok düşünüyorum.
Dediğim gibi anlatacağım çok şey var ama şimdilik bunlar aklıma geldi.

İntiharı gerçekten düşünüyorum ama günah olduğundan yapamıyorum.