Öncelikle kişisel bilgilerimi vermek istiyorum;

Ben 24 yaşında, Bilgisayar Mühendisliği okuyan, 80 yaşındaki babaannesiyle yaşayan, annesinden kavga ederek 20 li yaşlarda ayrılmış daha sonra ara sıra tartışmaları olsa da arasını annesiyle eskisine göre düzeltmiş ve babasını 2,5 yaşında kaybetmiş, şu an sorumlulukları çok fazla olan, tahammülsüz birisi haline dönüşmüş, her işe kendince koşturan bir bireyim.

Maddi olarak bana destek sağlansa da, imkânlarım olsa da manevi olarak hayatta çok zorluklar çektim. Hala da çekmekteyim. (Bunlardan bana göre en zor olanı ise sevgisizlik ve hayatımdaki sessizlik)

Çocukken ise nörolojik sorunlarım çok oldu, nöbetler geçirdiğimi hatırlıyorum. Bunların yanında ateşli hastalıklarım ve ailesel fakirliğimiz vardı. Dikkat dağınıklığı problemim de vardı diye hatırlamaktayım. Hala da olduğunu düşünmekteyim. Çocukken aile düzenim yoktu, alkol - sigara içen insanlar hatırlıyorum. Boş işlerle uğraşanlar, bana bir doğru yol gösteren olmadığını hatırlıyorum.

Konuma gelecek olursam;

Daha öncede âşık olmuştum ancak bunu atlatmak için bilimle uğraştım, kendi cehaletimi yendim. Kendimi oyalayacak bir şeyler buldum. Aşağıda anlatacağım olaydan sonra ise geriye bende hiç bir şey kalmadı. (Sebebinin o olay olduğunu ve artık sürekli bir koşturma içerisinde olduğumdan dolayı ve artık bıkkınlık geldiğinden, çaresiz hissettiğimden böyle olduğunu düşünmekteyim)

Artık çok unutkanlaştım, isteksiz kalıyorum. Tüm heveslerim kaçtı, keyif alamıyorum. Moralsizim. Konsantre olamıyorum. Yorgun oluyorum. Mutsuzum. Olumsuz düşünmelerdeyim. Yenildiğimi hissediyorum. Bunalıyorum. Sinirleniyorum ve zihnim daima onunla meşgul ve yorgun. Kırgınım. Başarısızım.

Olayım ise;

Yaklaşık bir yıl önce bir bayandan hoşlanmaya başladım. Her nasıl oldu bilmiyorum ama üniversitede sınava gireceğimiz sırada tanımamama rağmen bu bayanın yanına gitmiştim. Kendisiyle konuşmaya başlamıştım ve o an sanki işte bu benim eşim diyordum. Konuşurken mutluydum, onun da mutluluğunu hissediyordum adeta. (Hala onu o kadar çok seviyorum ki, gerçekten bir tarifi yok)

Daha sonraları kendisi bana numarasını verdi ve birbirimize telefondan, sosyal medyadan imalı sözlerle gönderiler yapmaya başladık. Kendisi beni cesaretlendirdi ve ona açıldım ve artık hayatında yer almak istediğimi belirttim. Kendisine bunu beklediğini, kendisinin de aynı şekilde düşündüğünü ifade etti. Daha sonra bir buluşma oldu. Gayet güzeldi. (O kadar güzel gülüyordu ki, hala gözümün önünde), beni önemsiyordu, gerçekten hissediyordum. Ben de her seferinde, her fırsatta yanında bitiyordum. Sanki yanımda eşim gibi oturuyordu. Öyle konuşuyordu ve hissediyordum.

Daha sonrasında ben bu bayana ondan ayrılmak istediğimi belirttim. (Ben artık babaannemin rahatsızlıklarından ötürü, bilimle fazlaca uğraştığımdan ötürü, izlediğim belgesellerden, edindiğim bilgilerden yola çıkarak, gücümün, yapabileceklerimin sınırlı olduğunu anladığımdan ve artık teslim olmam gerektiğini anladığımdan dini hayata yönlendim) Bu bayan da kapalı idi. (Hala öyle) İlk başlarda öyle hatırlıyorum ki bana tamam dedi ama üzüldüğü belliydi. Bende beklerse onunla evleneceğimi söyledim. (Gerçekten niyetim buydu)

Sonra araya bir dönem girdi biz bazen konuşur gibi oluyorduk ama ben ona okulda hiç bakmıyordum. İlgilenmiyordum. Çünkü artık böyle şeylerden uzak durmalıydım. Ama onu sevdiğim bir gerçekti içimde. "Saklıyordum sadece". Bu bir süre böyle devam etti.

Ve daha sonra her ne oldu ise, bir gün bu bayanın sınıfımda başka erkeklerle gülüştüğünü vs. gördüm. Hatta dışarıda birlikte yürümelerini gördüm. Kendi bayan arkadaşları da vardı ancak anlamadığım bir şekilde bu bayanla daha yakınlaşmışlardı. Yani sevgili değillerdi bunu görüyordum. Ama sohbetleri beni sinir krizine sokacak şekildeydi. Ve o krize girdim gerçekten de. Bunları takip ettim. Kendisine mesajlar attım. Daha sonra yine sosyal medya üzerinden artık kontrolümü kaybederek bu yaptığın kahpelik vs. dedim. Bizzat kendisine söylememiştim ama o hemen alınarak bana mesaj attı, "Benim çocuğum olmayacak" senden bu yüzden uzak duruyorum ama senin yazdığına bak dedi. Bense her şeyine katlanırım senin dedim. Sonradan seni tanıdım artık dedi ve bu şekilde bir dönem daha geçti.

Onu hala seviyorum. Hala her seferinde, bana öyle geliyor ki, özellikle beni gördüğü yerlerde erkeklerle bir şekilde muhatap olmakta.

En son bir kriz daha geldiğinde bana buna kızarak, onu sevdiğimi söyledim yüzüne karşı. Bu sefer de ben kanserim diye bir şey ortaya attı. Anlayamıyorum, zihnim duruyor bu kızın karşısında.
Daha sonra beni sevmediğini söyledi. Bense yine her şeyine kol kanat olacağımı söyledim. Her derdine koşacağımı söyledim.
Ama artık padişahı da gelse gözüm yok dedi. Sanıyorum bu bayan ilk başta beni gizemli buluyordu, dikkatini çekiyordum sınıfımda ki başarımla vs. Beni tanıdıktan sonra hevesi kaçtı gibime de geliyor.

Sanırım kendimi bütünüyle ona kaptırdım. Onu çok seviyorum ama o en sonunda beni sevmediğini ve benim onu küçümsediğimi düşündüğünü söyledi. Şu an benimle kavgalı ve neredeyse birbirimizi öldürmek istiyoruz. Ama ben ona aynı zamanda çok aşığım. O gerçekten sevmiyor mu emin değilim. Sanki gözleri bana başka bir probleminin olduğunu söylüyor. Aklıma gelen ise, onun "Kızlığının olmadığı". Ama anlayamıyorum, böyle birisi değil o. İlk başta bana çok masum görünen, işte aradığım kadın dediğim o. Bunu kabullenemiyorum. Bunu hep eliyorum ama olabilitesi ihtimalini de göz önünde bulundurmaktayım. Zihnim çok yorgun. Çözüm, çare bulamıyorum. Anlam veremiyorum tüm bu olanlara.

Deniyorum, zihnimden çıkarmayı. Onu görmediğim günler mutluyum mesela! Ama gördüğümde yine aynı ben oluyorum.
Aşık bir aptala dönüyorum. Elimden bir şey de gelmiyor.
Onu silmeye çabalıyorum. Ancak başarısız oluyorum. Ona bakmayacağım diyorum, sosyal medyadan takip etmeyeceğim diyorum ama ertesi gün yine gizlice peşine düşüyorum.

Ne yapmalıyım. Sizlere sorarak bir yol göstermenizi beklemekteyim. Gerekirse artık ilaç tedavisi almak istiyorum.
Bundan kurtulmalıyım!

Kendisi umursamaz izlenimler veriyor, benimle olduğu gibi tüm eski arkadaşlarıyla da kavgalı durumda. Son olarak, bir seferinde ben mutluyum demişti, babam benimle bu hastalıktan sonra daha fazla ilgileniyor demişti.

Bırak bende bir parça yer alayım dediğimde, sen olma diyordu. En sonunda o hale geldik ki, bana "sen ne diyon" gibisinden alaya alır sözler söyledi. Ama aşığım işte. Beni öldürse de onu seviyorum.

Peki ya bundan kurtuluşum nasıl olur?