Soru:

12.03.2013

Ben normal bir insan mıyım

Öncelikle yazımı sonuna kadar okuyup bana yardımcı olacaklara şimdiden teşekkürler. Benim sorunum, eski ben, ben değilim, suratım aynı, sürekli aynı yüz ifadesi, gözlerimin önünde bir donukluk, huzursuz, derslerimde yeterince başarılı olamayan, günleri uyuklamak ve kaşınmakla geçen, üzüntülü, sıkıntılı, istediğini başaramayan, bir insan oldum, arkadaş çevrem tarafından seviliyorum, bana değer veriyorlar ama ben onlarla ne güzel bir diyalog kuruyorum, ne onlarla anlaşabiliyorum, sesim eskisi gibi gür ve güzel çıkmıyor, yüzünde hep üzüntü ifadesi olan, kendi kendime bunalıp strese giriyorum. Arkadaş ortamına girdiğimde onları kardeşim gibi görüp onlarla konuşup muhabbet etmek istiyorum ama bakmaktan başka bir şey yapamıyorum. Durum böyle olunca ben insanlar içinden, çevremden uzaklaşıyorum, tabi hayatta yapacak bir şeyim olmadığını ben diyorum, en iyisi hocayı dinliyorum, belki derslerimde başarılı olursam mutlu olurum diyorum. Ama ne çare, tam hocayı dinlemeye başlıyorum, tam ne dediğinden bir anlam çıkaracağım, üstüme bir sıkıntı, yüzümde bir gerginlik, özellikle göz bölgemde, uykum geliyor, beni çene altından bir kaşıntı tutuyor, uykum geliyor ama uyuyamıyorum. Günde en az 60 kere esniyorum, sizce bu doğal bir şey mi? Biriyle konuşup hatta açılmak istiyorum, nasıl konuşacağımı, nereden başlayacağımı bilemez oldum. Ben ve çevremdeki insanlar bendeki değişikliğin farkında, bana şaşkın, garip garip bakıyorlar. HA,em kendi canımı hem de onların canını sıkıyorum, ben istiyorum ki onlarla beraber hareket edip onlarla beraber gülüp hayatı insan gibi yaşamak, istemekle olmuyor. Biraz gayret, bir çaba gerekiyor, içimden diyorum ben mutlu olacağım, en iyisi, en iyisi olacağım, bu içinde olduğum durumdan kurtulacağım diyerek kendimi motive etmeye çalışıyorum, sadece biraz üzerimdeki sıkıntıyı atabiliyorum, yine anlamda, konuşmada zorluk çekiyorum, bir şeyi anlamaya gayret gösterince uykum geliyor, nedenini kendim gayet iyi biliyorum. Ama sorunumu çözecek, onu çözecek beyin gücüne sahip olmadığımı biliyorum. Eskiden nasıl, nasıl böyle olduğumu anlatayım, belki beni daha iyi anlarsınız, geçmişe baktığımda büyük mutluluklar, büyük boşluklar görüyorum. Geleceğe de yönelik hiç ölmeyecek gibi hayallerim vardı. Eskiden her konuşmamın sonunda bir gülücük vardı, dersi derste dinler, hemen aklıma bir fikir gelir, onu utanmadan, çekinmeden, arkadaşlarım ve öğretmenim ile paylaşırdım, onlarla beraber hareket eder, onlarla beraber oturup kalkar, onlardan dahi iyi olmak için her zaman çabalardım, biriyle konuştum mu daima karşıdakini etkiler, kendime çevre edinirdim. Ama şu sorumun vardı, kıskançtım, sinirliydim, öfkeli ve hırslıydım. Kimseye boyun eğmeyen, yeri ve ortamına göre hareket eden bir insandım, zaman ilerledikçe küçük sorunları abartmaya, küçük sözleri büyütmeye, sosyal çevremden uzaklaştım, arkadaşlarla beraber oturup konuşurken şunu görüyordum, hep kendi üstün, başkasını kırıp mutlu olmaya çalışıyorlardı. Ama benim birini ezip başkasına kırıcı söz söyleyip kendimi üstün çıkarma çabam yoktu. Bu yüzden iyice sosyal ortamdan uzaklaştım. Düşüncelerim ve ben yalnız kalmıştık ama yine de mutluydum, bir şekil vakit geçiyordum, zaman ilerledikçe düşünceler ve yalnızlıktan dolayı olsa Allah'a neden, niçin yaratıldık soruların peşine düşmüştüm. Mesela bir düşünüp bir soru sorduğum aklıma birçok fikir gelir, düşüncelerim birbirini kovalardı yani sorup düşündüğüm zaman aklıma birçok şey gelirdi. Hatta aklımdakiler ile bir kitap yazmayı düşünmüştüm, bir türlü kalem alıp da düşüncelerimi bir kağıda dökemedim. Kafamda hep bana mutluluk, zevk verecek olan güzel şeyler vardı. Derslerim de ne iyi, kötüydü, hiç çalışmayıp sınavdan 60-70 civarlarında not alırdım ama şimdi her şey tersine döndü, eskiye şimdi baktığım, geçmişte kafamda sürekli bir sesin olduğunun farkındayım, şimdi o ses gitti, o sesin yerine kafamda bir boşluk oluştu. Bu olayın olmasındaki sebepleri şöyle görüyorum, sinir, stres, kin, kibir, hırs, üzüntü. Sürekli aynaya bakardım, hatta aynanın başında gereğinden fazla dururdum, bir gün aynaya bakarken istemsiz şekilde kendime hareket ediyordum, kendime tipsiz diyordum, içimden dedim bana ne oluyor, ben ne diyorum, hemen aynanın karşısından çekildim. 2. buna benzer olay okulda ders dinlerken oldu, içimdeki ses yani ben istemsiz şekilde çevremdekiler hakkında yorum yapıyordu, o ses ben ama kendimi kontrol edemiyordum, kendimi tanımıyordum, neyse akşam oldu, yatmak için yatağa girdim, o istemsiz ses yüzünden bir türlü uyuyamıyordum. Strese giriyordum. Yeter artık ben sizi istemiyorum dedim, kafamın arkası zonzon etti, o ses kayboldu. Sabah kalktığımda bebek gibiydim, kafam boş boş, içimde sıkıntı, mutsuz, huzursuz, kardeşime şu soruları soruyordum, kardeşime ben beynimi nasıl kullanacağım, nasıl düşüneceğim, ne düşüneceğim, sen ne düşünüyorsun gibi sorular, resmen bedenimden rahatsız oluyordum, aklıma şu geldi, intihar etsem de kurtulsam ama inancım, ailem, buna engel oluyordu. Anneme, babama soruyordum, düşünce nedir, düşünce istemli, istemsiz, annem, babam hiçbir şeyi kafaya takma, düşünme dedi, o olaydan sonra hiç düşünmedim, kafam bomboştu, düşünmeyince iyice boşalttı, sıkıntı iyice arttı, artık olacak gibi değildi, sorumu bir doktora açacaktım, gittim en yakın sağlık kuruluşuna, aile doktorum derdimi, sıkıntımı anlattım, bir de ona düşünmek iyi bir şey mi, düşünmeliyim ne kadar, ne oranda düşünmeliyim gibi sorular sordum, o bana düşünmek gayet doğal bir şey, insan düşünmeden yaşayamaz gibi cevaplar verdi, ben artık hep düşünme kararı aldım, içim hiç durmadan aynı cümleleri tekrarlıyordu, içime bir gülücük geldi, sanki içim cıvıl ediyordu, o olaydan sonra 2 dün uyumamıştım, o ses gelince otomatik kendim uyudum. Uyandığımda o ses bana gelmişti bana, ben yine onu tanıyamıyordum, kardeşime sordum, kafamdan sürekli kitap okur gibi ses geliyor dedim, o da bana, o ses abi dedi, ben kendimi kabullenemiyordum, o olaydan sonra o sesi geri kaybettim, o olaydan sonra git dit diye bedenen, ruhen, beynen zayıflıyorum, sürekli uykum geliyor, uyusam bile hiç tatlı bir uyku alamıyorum, dikkatimi bir yere kolayca verebiliyorum, anlam konuşmada zorluk çekiyorum, özellikle bir şeyi anlamaya, dinlemeye çalıştığımda uykum geliyor, uykuyla beraber de çenemin altına bir kaşıntı geliyor, kaşımadan duramıyorum, hal böyle olunca delireceğim, öleceğim korkusu beni bitiriyor, ilk defa kendimden bu kadar korktum, hiç aklıma gelmezdi kendi kendimi dert edeceğim, neyse bilmiyorum. 2 aydır yolda yürürken, otururken sürekli rahatsız oluyorum, resmen bir boşluğa terk edilmiş gibiyim yolda yürürken, kakamda bir de çıtı çıt ses geliyor, tekrar hayata atılmak, hayata atılmak, hayatı hayat gibi yaşamak, mutlu olmak, huzurlu olmak, kendimde emin olmak istiyorum, şimdiden yardım edecek doktorlarımıza teşekkürler.