Öncelikle merhaba. Ben 13 yaşındayken (8. sınıfın sonunda)en yakın arkadaşımla aram bozuldu. Yaz tatili boyunca depresyon benzeri bir ruh hali yaşadım. Sonra o günler kendi kendime e mail yazmaya başladım. Daha doğrusu iç sesime ipek adini verdim. Ve ona mesaj yazmaya başladım. Gerçek adim başka. Üyeliğim de İpek ismi o aradan geliyor. Gerçek ismimi yazmak istemedim. Sonra bu ilerledi ve onunla direk konuşmaya başladım. Ve biri daha çıktı ortaya. Ebruydu onunda adi. Sonra biri daha. O da Atalay. önce içimde konuşmaya başladım onlarla. ipek akılcı ve mantıklı bir kız. Ebru ise duygusal ve şirin bir kız. Atalay ise çok esprili ve mutluluk saçan biri. Sonra yaz tatili bitti ve ben liseye başladım. ilk sene kimseyle arkadaşlık kuramadım ve sadece onlarla arkadaşlık ettim. Ve bir sure sonra onları görmeye başladım. Daha doğrusu çok gerçek ci değillerdi. Ama görüyordum yada hayal ediyordum iste. Sonra lise 1.sınıfın yaz tatilinde sahurdan sonra bir gece hiç uykum yoktu. Sonra başımı yastığa koydum ve o an birden gözlerim kapandı. Ama uyumuyordum. Buna eminim. Sonra karanlık bir sokakta bir adam gördüm. Siyah giyimli bir adam. Bana "Çok acı çekeceksin" dedi. Ve sokaktaki bir binanın kapısından içeri girdi. Pesinden gittim ve girdiğimiz binada sandalyelere bağlanmış ipek Ebru ve Atalay ı gördüm. Sonra adam bana gözlerini dikerek çok kızgın ve nefret dolu bir şekilde baktı ve birden her yer karardı ve gözlerim açıldı. Ama bu bir rüya değildi. Uyanıktım. uyandığımda ağlamaya başladım ve onları ne kadar çağırsam da ne ipek ne Ebru nede Atalay ne kafamın içinde nede yanımda yoklardı. Sonra ağlarken birden her şeyin farkına vardım Sanki o zamana dek yaşadığım her şeyin birer hayal olduğunu ve ipek Ebru ve Atalay benim kurguladığımı anladım Ama çok gerçekci her şey Bir boşluğa düştüğümü hissettim. yanımda kimse yoktu. hiç dostum yoktu. Bir sure çok kotu hissettim. sürekli ağlıyordum ve çok üzgündüm Sonra her şeyi kafaya takmaya başladım gözlerimi kapattığımda insan yüzleri görüyordum şekiller hayvanlar ve harfler. Her şeye bir anlam yüklemeye başladım Sonra internette araştırmaya başladım. Şizofreni sandım kendimi bir sure ve o donem daha çok arttı şekiller görmem. Kendimi çok inandırmıştım şizofren olduğuma. Sonra yine her şeyin farkına vardım. Kendi kendime bunları benim uydurduğumu söyledim. Sizofreni insanların sizofren olduklarını kabul etmeyeceğini öğrendim. Ve bir sure yine normale dondum. Ama geriye sadece bir şey kalmıştı. Liseye başladığımdan beri birinin eve gizli kameralar yerleştirerek beni izlediğini düşünüyordum Ve şuanda da devam ediyor bu. Engel olamıyorum gerçek olmadığını biliyorum ama devam ediyorum. Evdeki saatin içini bile açtım. Kitaplıktaki kitapların arasında kamera var zannettiğim için kitaplığı boşaltıp hepsini inceledim. Televizyona yapıştırılan kumanda alıcısını söktüm ve içini açtım Evdeki köşelerin hepsini kontrol ettim ama hala birinin beni izlediğini düşünüyorum Sonra bir ara kendimi hasta olduğumda inandırmaya başladım çarpıntı olsa kalp krizi geçirdiğimi düşünüyorum Bir çok kez panik atak geçirdim ve her seferinde o an öleceğimi sandım. sürekli kanser miyim acaba, sizofren miyim acaba, okb miyim, çoklu kisilik bozukluğum mu var, anksiyete miyim? Bunları düşünüyorum sürekli. Ve bu beni bıktırmış durumda. Ve hala hasta olduğumu düşünüyorum bu nedenle size yazıyorum . Ve geçen ay yine bir gece uyku tutmadı ve öylece otururken ipek Ebru ve Atalay gördüm. Sonra onlardan özür dilemeye ve ağlamaya başladım Beni teselli ettiler ve tekrar dost olduk ama ertesi gün yine birden gerçekliğe döndüm ve uzun zaman sonra onları tekrar gördüğüm için şaşkınlık içerisindeyim Yani hayatımda son 3 yıldır çok garip şeyler oluyor. Şuan 16 yaşındayım ve arkadaşlarıma ve aileme güvensizlik yasıyorum. Biran önce universitemi okuyup ailemden ve arkadaşlarımın hepsinden uzak bir yere gidip hayatımdaki insanlardan kaçmak istiyorum. En küçük şeyleri alınıp kavga çıkarıyorum ve çoğu arkadaşımla aram bozuk. İnsanların beni içten içe sevmediklerini düşünüyorum. Ve buna engel olamıyorum. Yani ben kendimi hasta sanıyorum ama bu düşüncenin de doğru olmadığını ve böyle düşünmenin de bir hastalık olduğunu düşünüyorum Resmen bir sarmal gibi. Hani psikoloji öğrencilerin yaşadığı bir durum varmış ya öğrendikleri hastalıkların kendilerinde olduğunu düşünüyolarmış ayni onun gibi. Bunu buraya yazıyorum çünkü ailem biraz geri düşünceli. Yani psikologa yada psikiyatriye giden kisin kayıtlarda psikologa gittiği yazarmış ve deli diye damga yermiş diye düşünüyorlar Ve ben onları ikna edemiyorum. Ve eğer sizden bunların gelip geçici şeyler olduğunu veya ergenlikte yasanan genel şeyler olduğunu duyarsam gitmeyeceğim doktora. Ama eğer gerçekten gitmem gerektiğini söylerseniz ailemden gizli gitmeye çalışacağım Ama bu çok zor. O nedenle çok ciddi değilse o tehlikeyi göze alamayacağım çünkü bir keresinde okuldaki rehber öğretmene bunları anlatmıştım ve özellikle rica etmeme rağmen hoca benden gizli anneme her şeyi anlatmış Sırf bu yüzden çok dayak yemiştim yardımlarınız için çok teşekkür ederim iyi günler.)