23 yaşında 3 aylık evliyim

Eşimle 6 yıl anlaştık ve en sonunda mesafeleri yendik ve çok güzel bi düğünle evlendik.Ve memleketimden en kötüsü ailemden ilk defa ayrıldım. Canım çok yanıyo başka bi hayatın içindeyim sanki şehir insanlar herşey yabancı. (eşim asgeri personel) Aileme çok düşkünmüşüm onlar maddi manevi biraz sıkıntıda aklımdan zaten atamıyorum. Yani derdim çok büyük. Eşimle çok mutluyum Çok iyi bi insan ama ailesi bizi hiç düşünmüyo. çok karanlık gölge oluyolar mutluluğumuza. Çok sıkıldım artık onlar yüzünden kavga etmekden. Eşimin annesi aslında iyi bi insan ama beni çok sıkıyo oğlunu sanki ben kandırıyomuşum gibi yani nasıl anlatim bilmiyorum ama çok akıl veriyo maddi konuda bize çöküyolar, eşime duygu sömürüsü yapıyolar. Ben çok korkuyorum mutluluk hayallerim suya düşücek evliliğim mahvolucak diye. Çünkü insan bi defa evleniyo bu yaşa bi defa geliyo. Üzüldüğüm tek şey de biz çok iyi anlaşıyoruz her konuda ama O da onların söylediklerine inanıyo bana bi yabancı gibi davranıyo. Çok sıkıldım artık. Kimseye gidip anlatamıyor)