"Kendimi manevi yönden o kadar çok çökmüş hissediyorum ki artık kendi kendime sorduğum sorulara cevap bulamıyor yada düşünemiyorum... 13 yaşımda annemle babam ayrıldılar o günden beri annemle yaşıyorum belki beni koruma amaçlıda olsa annem beni çok bunalttı üstüme çok düştü buda ikili ilişkimizin yıpranmasına sebeb oldu biz her anne kız gibi oturup sorunlarımızı paylaşamadık ama açlığı tokluğu hastalığı sağlığı hep beraber çektik annem boşandığı zamanlarda hayata dair çoğu şeyi bilmiyordu içtiği sigaranın yediği ekmeğin fiyatını elektrik su parası nereye yatar bilmiyordu anneannemde babamda zamanında maddi durumları çok iyi diye ona hiçbirşey öğretmemişlerdi. Bu yüzden annemle babam boşandıklarında anneannem herşeyi bana öğretti elime ay sonunda para veriyorlar elektiriği suyu yatırıyor günlük çarşı pazar işlerini ben görüyordum... aslında çok güzel bir çocukluğum geçti diyebilirim sülalemizin ilk ikizleri olduğumuz için herkes bize çok düşkündü babamında maddi durumu iyi olduğu için 6 7 yaşıma kadar bütün sülalemi bir arada gördüm hep ne zaman babamın işleri bozuldu çevremizde kimse kalmadı o zamanlar ben çok hareketli bir çocuktum, o zamanlar kendi yaşıtlarımla oynamak yerine insanları keşfetmeye tanımaya başladım babamın işleri bozulduğunda ve çevremizde kimse kalmadığı zamanda insan ilişkilerinin paraya, riyaya, yalana dayalı olduğuna inandım ve babamın kendini yeniden toplayabileceği umuduyla dede memleketimiz olan Bursaya döndük ben 8 yaşındaydım o zamanlar ve kendimi dış dünya ya kapattım yaşıtlarım sokakta oynarken onları uzaktan seyretmek daha çok hoşuma gidiyordu kendi yalnızlığımda daha çok mutlu olduğuma inandım hep babamla annemde boşandıktan sonra bu hep böyle devam etti kendi sorunlarımı kendi doğru veya yanlışlarımı kendi hatalarımı, kendi kendime yapıp kendim bir çözüm yolu bulmaya çalıştım bazen günlük tutarak yapmaya çalıştım ve her çocuk gibi annemin günlüklerimi bulup okuyacağı benim yaptığım hataları bana büyüdükçe çirkin bir şekilde yüzüme vuracağı hiç aklımın ucundan geçmedi ve ben kolay kolay insanlara bağıran çağıran bir insan değilim hep içimde biriktirdiklerim sonucudur annemlede kavga etmelerimizin sebebi ama annem tarafından hep kırıcı yıkıcı laflar duymak içimde o kadar büyümüşki anneler gününde ilk defa çok ağır bir şekilde patladım ona ilk defa ona tokat attım ve şu 3-4 gündür kendimi dinliyorum önceden olsa her kavgamızın sonunda onunla barışmak için elimden geleni yapardım ama şimdi ise içimden onunla barışmak için hiçbirşey gelmiyor şuanda tek yapmak istediğim annemin ve abimlerin yanından gitmek kendi ayaklarımın üstünde durup kendi yaşamımı düzenlemek ama bunu nasıl yapacağımı bilmiyorum çünkü 27 yaşındayım ve bugüne kadar hep annemin dediğini yaptım nereye giderse sende geliyorsun dediğinde ona zincirle bağlıymış gibi hep peşinden gittim onun her ne kadar sorunlarımızı paylaşıp cevap bulamasakta sırf onu üzmemek için hayallerimden vazgeçtim lisede çocuk gelişimi okumak istedim sırf o istemedi diye düz liseye gittim dışarı çıkmayı pek sevmiyor diye bende sokağa çıkmadım çevre edinip gezmedim dolaşmadım sorunlarımı anlatacak kimsem olmadı o da yalnız diye oysa şimdi ne kadar hata yaptığımın farkındayım ama hayatı nerden yakalayacağımı bilmiyorum çünkü maddi yönden ona külfet olmayayım diye ünivetsite bile okumadım ama bunu hiçbir zaman ne abimlere nede ona anlatabildim normalde izmirde yaşıyoruz şimdi hem maddi sıkıntılardan dolayı hemde kardeşim rahatsız diye ankarada abimlerle kalıyoruz bana çık gez diyorlar ama ben çıkıp gezemiyorum çünkü dışarıda harcıyacağım parayla evin bir eksiği alınır diye düşünüyorum haftada 3 gün hastaneye gidip geliyorum astım yüzünden eforlu teste girmem gerekiyor ve ben dün yürüyerek gittim ve yürüyerek geldim dolmuşla gitmek yerine oysaki gidişte yokuş aşağı iniyor çıkarken yokuş çıkıyorum ve astımım olduğu için yokuş çıkarken zorlanıyorum 2 gündür kafamı kaldıramıyorum ve yarında hastaneye gitmem gerekiyor ben yine yürüyerek gidip geleceğim evde az para var diye ama ben bunu onlara söylesem hepsi binbir çeşit laf sayacaklar bana artık en ufak bir laf duymak istemiyorum, şuanda özel bir psikolaga gidebilecek paramda yok hastaneye de gitsem doktor beni muayenesine çağıracak ve ona gidebilecek gücüm olmadığı için gidemiyorum sizden yardım istiyorum, ne yapmalıyım hayatıma nasıl yön vermeliyim yada hastanede gidip konuşabileceğim bir pisikolog bulabilirmiyim buna çok ihtiyacım var bana yardımcı olursanız çok sevinirim...."
2 Cevap
0 Yorum
Siz bir Doktor musunuz?
