16 yıllık evliyim.Eşimin işi dolayısı ile tayinciydik,kendim gıda mühendisi olmama rağmen,onunla gezmekten,yalnız çocuk büyütmekten ve bu süreçlerde elle tutulur hiç bir destek görmemekten kariyer kısmı zaten bodur kaldı. Eşim bana hiç kötü davranmamıştır şimdiye kadar ama,benim istediğim hiç bir şeyi de yapmamıştır,çaba da göstermemiştir.Hiç bir zaman arkamda varlığını hissetmedim onun.Sorumluluk almamak için ev ile ilgili kararlarda bile sanki bana iyilik yapıyormuş gibi,sen bilirsin diyor,Bana kendimi yalnız hissettiriyor.Öyle bir düşüncem var ki bir sapık bana kötülük falan etmeye kalksa o olayın hesabını sormaktansa,örtbas etmeyi tercih edecek eşim.Haklı olduğu,hakkını araması gereken hiç bir şeye cesaret gösteremiyor. Eşimde en ufak bir şey de elalem dalga geçer ,bir şey söylersem olumsuz cevap alırım,gibi abartılı gurur mu desem ne ondan var kanımca. Ben mi neler yaptım,ben onu hep tamamladım,pırıl pırıl iki kızımı yetiştirmeye çalışıyorum,onun kariyeri için ona destek olup hatta önüne yeni yol çizip işini çok iyi noktalara taşımasına vesile oldum, ama o hiç benim elimden tutmuyor,benim ev çukurundan çıkıp kendim için bir şeyler yapmama hiç yardım etmiyor,fikir vermiyor,destek olmuyor.Çok yalnız ,değersiz ve çok mutsuz hissediyorum.Yani yalandan bile "senin için her şeyi yaparım" şeklinde sözler,övgü sözleri duymadım. Benimle yatmak isterse yalakalık yapar sadece.Bu da bana çok iğrenç geliyor artık. Sizce ben mi psikolojik vakayım eşim mi? Onun yaptığı pısırıklık değil rahatına düşkünlük bence.O benim yumuşak karnımı (çocuklarım) bildiği için bunu kullanıyor.