Merhaba, ben 19 yaşında üniversite ögrencisiyim. Uzun zamandır kendimi boşlukta hissediyorum. Bir yanım işe gitmek, arkadaşlar edinmek, aktiviteler yapmak istiyor. Diğer yanım ise hiç bir şey yapmak istemiyor. Dışarı çıktığımda çok fazla kasılıyorum insanlar bana bakıyor gibi hissediyorum o yüzden daha çok az insanların olduğu yerlerde olmayı tercih ediyorum. Maddi olarak durumum iyi bir şeyler yapabilecek imkanım var ama enerjim yok. Kafam sürekli olarak geçmişte sürekli olarak olumsuzluklar beynimin içerisinde dolaşıp duruyor. Sırf bu yüzden kendimi her şeyden soyutlamak zorunda kaldım belki kendi başıma halledebilirim diye ama hiç düşündüğüm gibi olmadı. Şuan neredeyse hiç arkadaşım yok ve genelde odamdan dışarı çıkmıyorum. Gecelerı uyanığım gündüzleri ise uyuyor oluyorum. Geçmişte yaşadığım şeyleri düşünüyorum bazen özlüyorum bazen üzülüyorum. Eskiden yaşadığım şeyleri düşünmektense onlardan tecrübe edinerek önüme bakmayı bende çok istiyorum ama yapamıyorum, bazı şeyleri aşamıyorum. Yaklaşık 1 yıl önce majör derpresyon, anksiyete ve obsesif bozukluk teşhisi kondu. İlaç tedavisini başladım ama bir değişim göremeyeceğince bıraktım. Kafam da sürekli olarak olumsuz şeyler kuruyorum örneğin, yolda yürürken ayağım kaysa yola düşsem hastanelik olsam vs. Saçma şeyler bile olsa sürekli olumsuz şeyler düşünüyor ve kuruyorum. Yani anlayacağınız içimdeki ses yüzünden ne istediğimi bile bilmiyorum. Ne sıcağım ne soğuk. Bir yanım aşabilirsin diyor, diğer yanım ise beni boşluğa itiyor. Ne istediğimi bile bilmiyorum. Şuan biraz daha ruh halim stabil çok değişken değil. 1 yıl öncesinde çok fazla ölüm düşüncem vardı. Yaşamak bile zor geliyordu. Ama şuanki ruh halim sadece zaman geçirmeye yönelik artık ne olacaksa olsun kafasındayım. Ben bu düşünceleri nasıl aşabilirim nasıl özgüvenimi kazanabilirim bilmiyorum.